Stanisław Leszczyński, ur. 20 X 1677, Lwów, zm. 23 II 1766, Lunéville, król polski, syn Rafała, wojewody poznańskiego i Anny z Jabłonowskich, ojciec Marii Leszczyńskiej, królowej francuskiej; podczaszy koronny od 1697, wojewoda poznański od 1699; wybrany na króla pod naciskiem Szwedów; przyczynił się do zawarcia (1705) traktatu przyjaźni między Polską a Szwecją, na mocy którego Polska została uzależniona od Szwecji; po klęsce Karola XII szwedzkiego pod Połtawą (1709) zmuszony do emigracji; po śmierci Augusta II (1733), poparty przez swego zięcia, króla francuskiego Ludwika XV, ponownie wybrany na króla polskiego; po wojnie sukcesyjnej polskiej 1733–35 abdykował pod naciskiem Rosji; we Francji otrzymał w dożywocie księstwo lotaryńskie, gdzie zyskał uznanie jako dobry gospodarz oraz mecenas sztuki i nauki; jako pisarz polityczny żądał reform ustrojowych (przeciwnik liberum veto, zwolennik wzmocnienia władzy wykonawczej); Głos wolny wolność ubezpieczający (1749).